“Nee, je hoeft je cappuccino niet af te rekenen.”

Ik kijk verbaasd naar Nick, eigenaar van de koffiezaak waar ik wekelijks zit.

“Dat heeft een anonieme meneer al voor je gedaan.”

“Hè?” vraag ik. “Maar wie is dat dan?”

Nick weet het niet. Enkele dagen later overkomt mijn echtgenoot hetzelfde. De identiteit van de gever blijft een raadsel. Zou hij weten dat mijn vader dood is en wil hij iets liefs doen? Geen idee, maar als we erover speculeren gaat er een lichtje aan in onze blik.

Net als wanneer ik een lief kaartje open. Er bloemen op de stoep staan. Hartjesemoji’s door onze telefoons regenen. En een lezer schrijft: “We lezen je elke week en houden van je.” Ik zie ze, deze zachte wenken, de stille giften die me net even de dag door helpen.

Maar helaas ben ik een mens. En mensen staan biologisch........

© Parool