İstanbul dışında yaşayan bir arkadaşım Fakat Müzeyyen…’i okurken anlatıda adları geçen caddeleri, mekân görüntülerini internet üzerinden araştırdığını söyledi. “Bence kitaba harita koymalısın” dedi.

Şehir-mekân-edebiyat konusuna yabancı olmayan mimar-akademisyen bir arkadaşıma danıştım. Fakat Müzeyyen…’i şehir, mekân içeren bir anlatı olarak tanımladı. Hatta İkircikli Biricik’i de dahil etti.

Bu cümleler beni, “Fakat Müzeyyen…”deki esas oğlanın (veya terkedilmiş adamın) anlatısını ve anlatı boyunca kat ettiği güzergâhı yeniden ele almak fikrine getirdi. İçimden bir ses “koparma gülleri, dalında kalsın” diyor fakat deneyeceğim.

Anlatının terk edilmiş adamı, terk eden kadın ile son kez buluşmaya gidiyor. Anlatıya göre kadının ev anahtarının bir kopyası adamda imiş, kadın anahtarı geri istemiş. Şimdi, 30 sene sonra insan şöyle düşünüyor: “Kadın kilidi değiştirse, anahtar için adamla görüşmesine gerek kalmazdı.” (Tartışmaya müsait)

Ara not/düşünce: “Terk edilmiş adam” tanımı kabak tadı verebilir. Hikâyeye bakınca doğru bir tanım ama belki tek tanım değil. Belki işin için de başka pencereler, bakış biçimleri vardır veya olabilir. Ayrıca “tanım, tanım…” da nereye kadar yani? Her şeyi tanımlamak şart mı? Her şey dile getirilmeyebilir. Susarak ima edersin mesela ve o da bir dildir. Veya sustuğun her ne ise üstüne dil ile motifler örersin. Belki de bir şeylerin üstünü örtüyorsundur. (Bu pilav çok su kaldırır.) Akış esnasında ara notlara/düşüncelere sık başvurabilirim. Düşüne taşına akacağım.

Müzeyyen’in yazarı benim 40 yaş halimdir fakat artık aynı kişi değiliz ve ondan yazar olarak söz edeceğim. Bu ikiye bölünmüşlük kafa karıştırabilir. Mesela şu an benim kafam karışık. Onları birbirine düşürmeye niyetim yok. Fakat illişkileri, sohbetleri nasıl olacak, birbirlerine nasıl davranacaklar merak ediyorum.

Anlatıda, kahramanın hikâyeyi kapatırken son hamlesi biraz........

© P24