Mongolia, Aden yönüne ilerliyordu. Gemiye Brindisi’den binen yolcuların neredeyse tamamı Hindistan’a gidiyordu. Bazıları Bombay’a, bazıları Kalküta’ya, ama Kalküta’ya gidenler de Bombay üzerinden gidiyorlardı. Bütün Hint Yarımadası’nı boydan boya kat eden bir demiryolu yapıldığından beri Seylan Burnu’nu dolaşmanın gereği kalmamıştı.

Mongolia’nın yolcuları arasında çeşitli sivil memurlar ve her rütbeden subaylar vardı. Subayların bir kısmı Britanya Ordusu’na mensuptu, bir kısmı da İngiliz ordularına hizmet etmiş Hint askerlerinden oluşan Sepoy bölüklerine kumanda ediyordu.

Bay Verne göre, bu askerlerin hepsinin maaşları yüksekti. Ceplerinde milyonlarla uzak diyarlara ticaret şirketi kurmaya giden birkaç genç İngilizin de araya karıştığı bu memurlar topluluğu, Mongolia’da lüks bir yaşam sürüyordu.

Şirket’in güvenilir adamı, gemide de kaptanın dengi olan, yolculardan ve geminin erzak ikmalinden sorumlu ‘Purser’ denilen kişi, her şeyi şatafatlı bir biçimde yapıyordu. Sabah kahvaltısında, saat ikideki öğle yemeğinde, beş buçuktaki akşam yemeğinde ve sekizdeki hafif yemekte, sofralar taze et yemekleriyle ve geminin........

© P24