1 Ekim 2024 günü parlamentoda “tokalaşma” ile başladı ve halen DEM Parti İmralı heyetinin siyasi partilerle gerçekleştirdiği görüşmelerle devam ediyor. Konunun çok gerekmedikçe “güncel” boyutlarına girmeyeceğim; ilgilisi zaten takip ediyordur. Kimsenin özel olarak “amigosu” veya “karşıtı” olmadan sürecin önemli gördüğüm yönleriyle ilgili düşünce ve değerlendirmelerimi paylaşmaya devam edeceğim. Hemen belirteyim; kimsenin özel olarak “yandaşı” veya “karşıtı” olmamak, elbette ki “tarafsızlık” demek değil! Bu tür konularda “tarafsızlık” kadar tuhaf, tutarsız ve “yok öyle bir dünya” dedirten bir tavır olamaz. Tabii ki sahici ve kalıcı bir barıştan yana tarafım. Herkes için demokrasi, herkes için adalet ve özgürlük değerlerini savunuyorum. İddiam ve çabam, bu kavram ve değerleri gerçekten sahiplenmek, savunmaktır.

“Gerçekten” diye vurgulamamın nedeni, herkesin kendince sahip olduğu ideolojik hassasiyetlerle bağlanmış bir tarifinin olmasıyla ilgili. Herkesin kendine göre bir “demokrasi” anlayış ve algısı olduğu gibi, herkesin kendine göre bir “barış” anlayış ve algısı var. Mesela MHP lideri Devlet Bahçeli’ye göre konuyla (Kürt sorunu) ilgili barış, “Türk-Kürt kardeşliği, terörsüz Türkiye” oluyor. Ama bu “kardeşlik” mevzuu oldukça tartışmalı. Düne kadar varlığı bile inkar edilen bir halk söz konusu neticede. “Böyle kardeşlik mi olur?” diye soracak olana verecek bir cevabınız olmalıdır; yalana, dolana, demagojiye sapmadan…

Bir başka örnek, Cumhurbaşkanı Başdanışmanı Mehmet Uçum. Uçum’a göre “Devlet Kürtlerin de devletidir ve Kürtler devlete sımsıkı sarılmakla yükümlüdürler.” Dolayısıyla barış, Kürtlerin bu “sarılma” yükümlülüğünü yerine getirmesiyle gerçekleşir demek ki. Dileyen sarılır, ne diyelim, ama “Hala bile kafamıza vuran bu devlete mi sarılacağız” diyene ne cevap vereceksiniz? Mesela Rojava’da gazetecilik yaparken SİHA’ların vurduğu Cihan Bilgin ve Nazım Daştan’ın cenazelerini hala teslim alamayan aileleri nasıl sarılacaklar devlete? Roboskili aileler, “faili meçhul” cinayetlerde yakınlarını yitirenler, Cumartesi Anneleri… Uzar gider bu acılı, kanlı liste, biliyorsunuz…

Barıştan yana taraf olmak gerekir. Ama tarafı barış olanın barıştan ne anladığını da ortaya koyması asgari samimiyet gereğidir.

Kıblesi “Reis ne derse o” veya “Devlet ne derse o” olanların kafası rahat. Sıfır kilometre beyinlerini çalıştırmaları, yormaları gerekmiyor; mevzubahis barışsa barışçı, savaşsa savaşçıdırlar…

“Çözüm süreci” döneminde kalıcı bir barış için ne tür adımlar atılması gerekir içeriğinde yazdığım yazılara, hassas bölgelerde “kalekollar” yapılmasını eleştirmeme ve özellikle de sürecin (=barışın) esas olarak Rojava’da sınanacağına ilişkin görüşlerime ateş püskürüyorlardı: Yoksa sen süreci desteklemiyor musun? Yoksa sen barış istemiyor musun? Silahların susmasından, cenaze kaldırılmamasından rahatsız mı oluyorsun? Ve daha neler neler…

Çözüm sürecini destekliyor görünen aynı simalar, süreç yerle bir olunca bu kez de “Son terörist öldürülünceye kadar!” diye çığırmaya ve barış diyeni, çözüm diyeni, “terör propagandası yapıyor” diye devlete ihbar etmeye başladılar…

Şimdilerde ise Bahçeli’nin ne denli “bilge ve ulu bir şahsiyet” olduğunu dillendiriyor ve Reis’ten aldıkları “pas” ile “Bu terör örgütünün son........

© P24