Türkiye toplumunda “ben bilmem devlet bilir” biçiminde aklî bir dengesizliğin hayli yaygın olduğunu biliyoruz. Mevzu her ne ise, ortalama “makbul” vatandaşın tepkisi budur. Soru sormaz, sorgulamaz, “durduk yere ne diye başıma iş açayım” uyanıklığını elden bırakmaz.

Bunun siyasi parti taraftarlığında da benzer izdüşümleri var. Özellikle de “lider”, “reis”, “önder”, “başbuğ” gibi ideolojik menşeî farklı olsa da aynı otoriterizmle malul parti ve örgütlerde…

Kafası angaje olduğu yapı ne derse o şeklinde çalışan birinin tabii ki soruları olmaz. Gerek yoktur.

Bu tipler gündemdeki herhangi bir konuyla ilgili bir tavır veya görüş belirlenecekse, kulaklarına üfürülene sorgusuz sualsiz biat ederler. Bu da bir tür “makbul” taraftarlık veya “militanlık” ölçüsü oluyor. “Resmi” ve “gayrı resmi” görüşleri vardır.

Çözüm Süreci dönemini hatırlayın. Dönemin başbakanının “Baldıran zehiri içtim” diyecek denli sahiplendiği sürece kamuoyu desteği, yüzde 70 dolaylarında idi. Dönemin başbakanı, “Yozgatlı annenin gözyaşları ile Hakkarili annenin gözyaşları arasında ayrım yapamayız” dediği zaman toplumun büyük çoğunluğu bu sözleri ayakta alkışlamış ve ülkenin havasına büyük bir “barış” duyarlılığı hâkim olmuştu. Öyle ki, dönemin CHP Genel Başkan Yardımcısı Onur Öymen, “Dersim’de ‘analar ağlamasın’ denildi mi?” dediği zaman CHP’deki Kürtler ve Aleviler kitleler halinde bu partiden ayrılmıştı. (Kemal Kılıçdaroğlu CHP’nin başına oturtulana değin…)

Ama “Reis” cumhurbaşkanı olduktan sonra süreci yerle bir edip bildik “son terörist öldürülünceye kadar…” konseptine geçtiği zaman, Çözüm Sürecini alkışlayan o çoğunluk, bu kez de bu tavrı alkışlamaya başladı. Ne de olsa “bir bildiği vardır”, barış dediğinde de, savaş dediğinde de. Kendileri bilmek zorunda değil. Onların görevi savaş deniyorsa savaşmak, barış deniyorsa barışmak. (Gerçi savaş tamam da barışın, barışmanın nasıl bir şey olduğuyla ilgili pek büyük tecrübeleri, sarsılmaz gelenekleri olduğu söylenemez bu coğrafyanın. Ama olsun, nasıl barışılacaksa onu da devlet söyler nasıl olsa…)

MHP ve Devlet Bahçeli örneği daha da çarpıcı. Miting meydanlarında idam ipi sallandırırken şimdilerde Öcalan’ın “umut hakkı”ndan dem vuruyorlar. İdam çığırtkanlığı yaparken alkış, “umut hakkından” bahsederken de alkış çalıyor bu partinin taraftarları; “Bir bildiği vardır elbet.” Üstüne de dün “barış” diyenlere “hain” nidalarıyla saldırıyorlardı, bugünlerde Ümit Özdağ ve İyi Parti gibi kendileriyle aynı kulvarda var olmaya çalışan diğer faşist çevrelere “hain” diyorlar…

Memleket meseleleriyle ilgili görüş alışverişinde bulunduğum bazı arkadaşlarım bu durum için “Ne var bunda yani? Değişmiş olamazlar mı?” diyor. Tabii ki olabilir. İyidir insanların değişmesi, taş gibi ideolojik dogmaların bir parça olsun esnemesi. Ama işte bu değişimin, eğer varsa böyle bir değişim, gerekçelendirilmesi gerekmez mi? Bizim de, hani yurttaşız ya, bu gerekçeleri bilmemiz gerekmez mi? “Hayır, gerekmez!” diyene ne diyeceksiniz? Oysa bu işlerin ceremesini hep beraber çekiyoruz…

Bu örnek üzerinden madalyonun diğer yüzünde de benzer tutumlar olduğunu belirtmek gerekir. Ne olup bittiğinden haberin olmayabilir ama her ne olacaksa, mademki söz konusu olan........

© P24