Bu topraklarda emek mücadelesi, yalnızca maaş bordrolarının üstündeki rakamlarla ölçülmez. Aksine, emeğin ve onurun yan yana durarak insanı yaşatmasıyla anlam kazanır. Her geçen gün daha da ağırlaşan ekonomik koşullar altında memurların, öğretmenlerin, sağlık emekçilerinin, mühendislerin ve daha nice meslek grubunun geçim sıkıntıları katlanarak büyüyor.

İşte bu sebeple, adaletin ve insanca yaşamanın sesini duyurmak amacıyla sokaklara inen sendikalar, bugün milyonlarca insanın çığlığına tercüman oluyor. Ellerindeki pankartlarla, dillerindeki sloganlarla, “haksızlığa ve yoksulluğa teslim olmayacağız” mesajını haykırıyorlar. Belki sayıca küçükler, belki de sesleri devasa binaların duvarları arasında kaybolmaya çalışılıyor; ama mücadeleleriyle koca bir topluma umut oluyorlar.

Diğer yanda ise, ülkenin en geniş üye tabanına sahip olan bazı sendikalar ne yazık ki sessizliği seçiyor. Güçleri ve imkânları göz önünde bulundurulduğunda, büyük bir dayanışmanın öncüsü olmaları beklenirken, bu kritik dönemde geri çekilmeleri büyük bir hayal kırıklığı yaratıyor. Oysa böylesi zor günlerde, “sendika” demek, masada veya alanda, üyelerin sesini duyurmak için güçlü bir duruş sergilemek demektir.

Ne acıdır ki, yoksulluğun derinleştiği, çalışma koşullarının zorlaştığı bir zamanda sessiz kalmak, emeğe ve insana vurulan zincirleri daha da........

© Öğretmen Sitemiz