Antep’in sanayi bölgesi Başpınar’da, geceyle gündüzü birbirine karıştıran devasa makinelerin gürültüsü arasında başka bir ses yükseliyor: Yorgun ama inatçı, kırılmış ama boyun eğmeyen bir ses. Burada işçi olmak demek, insanın kendi elleriyle hayatını taş gibi yontması demek. Sabahı olmayan gecelerde, güneşi görmeyen gündüzlerde, alınterinin nehir olup aktığı o fabrikalarda, insanın kendi emeğine yabancılaştığı bir hayatın içinde sıkışıp kalması demek.

Ama her şeyin bir sınırı var. Açlığa, yokluğa, umutsuzluğa tahammül edebilirsin, ama onuruna, emeğinin hiçe sayılmasına tahammül edemezsin. İşte o eşik aşıldığında, suskunluk yerini bir kıvılcıma bırakır. Şimdi Başpınar’da olan da tam olarak bu. İnsan yerine konulmak isteyenlerin çığlığı, artık makinelerin gürültüsünü bastırıyor. Çünkü yaşamak için çalışmak başka bir şeydir, hayatta kalmak için tüketilmek bambaşka bir şey. Ve burada, işçiler çok uzun zamandır sadece hayatta kalmaya mahkûm ediliyor.

Bu düzenin işleyişi basit: Patronlar kazanır, işçiler kaybeder. Her sabah, her vardiya, her mesai, insanın biraz daha........

© Nokta Haber Yorum