15 Ekim dünya kadın çiftçiler günüydü. Bu bahane ile bugün iznizle köşemde sözü emekli olunca beraber kurduğumuz köy yaşamında tüm cefayı benimle çeken Menekşe Gül Onukar a bırakmak istiyorum.

Belki "ah bir kaçsam bu şehirden diyenlere" biraz ışık tutarız.

Not: 15.10.2025 Bornova Belediyesince düzenlenen sempozyum konuşma metnidir.

***

Yeni bir başlangıç, doğal, yerel ve sıfır atık.

Zoe yaşam demek. Sokaktan gelip bizi seçen, 13 yıldır yaşamımızı paylaştığımız ve 20 gün önce kaybettiğimiz köpeğimiz çiftliğimize adını verdi. Zoe çiftliği böyle doğdu.

Biz kimiz; eşim ve ben İstanbul'da uzun yıllar özel sektörde mali işler yöneticiliği yaptık. Yoğun bir iş süreci sonrası emekli olduk. Bir süre freelance eğitim ve yönetim danışmanlığına devam ettim. Bir Kızımız var, sürekli yanımızda olmasa da yaratıcı fikirleriyle bizi hep destekliyor.

İstanbul'dan ayrılmaya karar verip 3 yıl araştırma yaptık. 250 -300yaşında kadim bir zeytin ağacı bizi kandırdı, araziyi sahiplendik. O ağaç ki ne sevgiler, ne savaşlar gördü, kaç canlıya yuva oldu besledi. Bomboş araziye 450 zeytin ağacı , meyve ağacı dikildi, beş yıl sonra ev bitince göç ettik. Çevrede hiç ev yok, köye 650 metre uzaktayız.

Güneş ve rüzgardan elektrik üretiyoruz. Tilkiler, kartallar ile yaşarken, ekmek alacak bakkalımız bile yok.

ilk üç ay eve yerleşme köy hayatına uyumlanma,burası neresi ben kimim diye geçerken, kişisel sağlık kontrolümde bezelyeyi farkettim. Meme kanseri tanısı kondu ,Tanı sonrası "niye ben!" sürecini atlatıp bunun bir nedeni olmalı diye kabullenmeye geçişi yaşadım ve bezelyecik operasyonla alındı. Aylardan ekim ilk zeytin hasadımızı yapıyoruz,radyoterapinin15. günü beni arı soktu. Hem de operasyon noktasından. Doğanın ilave desteğini de alınca doğru yoldasın dedim kendime.

Benim için her yaşanan saniye değerliydi. İstanbul kafasını terkedip bu coğrafyayı her şeyiyle kabul etmek, benimsemek önemliydi, Zamanda durmayı bilmek koşturmaktan vaz geçmek. Vaz geçtim mi hayır ama en........

© ngazete