Μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στην Ελλάδα το 1881, η κατάσταση των αγροτών -600 χιλιάδες ακτήμονες- αντί να βελτιωθεί, επιδεινώθηκε. Οι Έλληνες τσιφλικάδες που διαδέχθηκαν τους Οθωμανούς αποδείχθηκαν σκληρότεροι. Οι αγρότες, οι οποίοι υπολόγιζαν ότι θα αποκτούσαν γη, βρέθηκαν και πάλι ακτήμονες. Αντ΄ αυτού τα μισά κτήματα κηρύχθηκαν εθνικές γαίες και τα άλλα μισά αρπάχτηκαν από τους κοτζαμπάσηδες. Η φτώχεια και η εκμετάλλευσή τους συντηρούσε μια μόνιμη εξαθλίωση, ενώ η απουσία γης και αγροτικών δικαιωμάτων έβαζε φρένο στη βιομηχανική ανάπτυξη.

Παρότι από το 1871 έως το 1911 μοιράστηκαν 2.650.000 στρέμματα, οι όροι για τους αγρότες ήταν τόσο εξοντωτικοί, που πολλοί αναγκάστηκαν να πουλήσουν τα κτήματά τους, μη μπορώντας να αντέξουν τα χρέη και τους τόκους.

Η οργή των αγροτών για την αδικία και την στυγνή τους εκμετάλλευση οδήγησε σε μαζικές κινητοποιήσεις. Στις 6 Μαρτίου 1910, σημειώθηκαν τα αιματηρά γεγονότα του Κιλελέρ, όταν ο στρατός άνοιξε πυρ εναντίον αγροτών που διαμαρτύρονταν στη Θεσσαλία. Παράλληλα, κινητοποιήσεις έγιναν και στο Ζάρκο των Τρικάλων και στους Σοφάδες Καρδίτσας.

Στο μεταξύ, είχε αναπτυχθεί και ένα ισχυρό εργατικό κίνημα στον Βόλο, με σοσιαλιστικές επιρροές. Οι Πλάτων Δρακούλης, Σταύρος Καλλέργης και Γεώργιος Σκληρός συνέβαλαν στη διάδοση σοσιαλιστικών ιδεών, ενώ η εφημερίδα «Πανθεσσαλική» του Σοφοκλή Τριανταφυλλίδη στον Βόλο τάχθηκε υπέρ των αγροτών.

Ένας από τους σημαντικότερους υποστηρικτές του αγροτικού κινήματος υπήρξε ο Μαρίνος Αντύπας (1872-1907), δικηγόρος και σοσιαλιστής.........

© news247