Onlara kısaca “İkiz sözleşmeler” diyorlardı…

Uzun yıllar önce Türkiye’nin sırtına saplanmış iki adet hançerdi… 1966 yılında kabul edilmiş, 1976 ve 1977’de yürürlüğe girmiş, 2000 yılı Ağustos ayında ise hukuk sistemimize dahil olmuştu… Kopenhag kriterleri çerçevesinde hazırlanan 6. uyum paketinin bir parçası olarak TBMM’de sessiz sedasız onaylanan sözleşmelerin açılımı şöyleydi:

-Medeni ve Siyasi Haklar Sözleşmesi.

-Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar Sözleşmesi.

Her iki sözleşmenin birinci maddesine bakalım:

-Bütün halklar kendi kaderlerini tayin hakkına sahiptir. Bu hak vasıtasıyla halklar kendi siyasal statülerini serbestçe tayin edebilir ve ekonomik, sosyal ve siyasal gelişmelerini serbestçe sürdürebilirler…

Her iki sözleşmede yer alan şu maddeye de göz atalım:

-Bu sözleşmeye taraf devletler, bu sözleşmede beyan edilen hakların ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasal veya diğer bir fikir, ulusal veya toplumsal köken, mülkiyet, doğum gibi her hangi bir statüye göre ayrımcılık yapılmaksızın kullanılmasını güvence altına almayı taahhüt eder.

Bir de her iki sözleşmede de yer alan ve ne hikmetse birine çekince konup, diğerine konmayan şu maddeyi okuyalım:

-Taraf devletler, anne-babalar ile, mümkünse vasilerin kendi inançlarına uygun biçimde çocuklarına din ve ahlak eğitimi verilmesini isteme özgürlüğüne saygı göstermeyi taahhüt eder…

Başka çok ama çok önemli maddeler de var, ancak biz şimdilik bu üç maddeyle yetinelim. Ancak her maddeyi enine boyuna........

© Nefes