Rize’nin futbola bakışı, bu ülkenin insanının hayata tutunuşuna benzer. Dağın yamacına kurulmuş bir şehrin inadını, yağmurun altında bile yılmayan bir halkın sabrını taşır. Büyük küçük takım fark etmez. Sahadaki isim değişir, kenardaki hoca değişir ama Rize’nin futbola aç yüreği hiç susmaz. Her maç neredeyse dolan o stadı görürsünüz ve anlarsınız ki Rize’de top, yalnız yuvarlak bir nesne değil. Bir umut, bir kaçış, bir ortak dil.

Ancak, ne İlhan Palut’un ne de o mavi yeşil tribünlerin, liderle farkı bire indirmiş Fenerbahçe karşısında 15 dakikada iki gol bulmayı beklemesi normal olmazdı.

En güvenilir sandığın, bir gün seni yarı yolda bırakır. Fred’in faul almak isterken kaptırdığı top da böyle bir hikayenin başlangıç cümlesi oldu. Serbest vuruştan gelen ikinci gol ise hakemin 'eliyle' açılmış bir sayfa gibiydi.

♦♦♦♦♦

Fenerbahçe kötü oynamıyordu. Hatta kötünün yanından bile geçmiyordu. Yine de 2 golü kendi kalesinde gördü ama oyundan düşmedi.

Bir insanın başı derde girdiğinde gözünün kararması vardır ya, işte ilk yarının sonunda yaşadıkları panik buna benziyordu. Fenerbahçe ilk yarı bitmeden farkı azaltabilir, hatta beraberliği bulabilirdi. Ama sakin kalmayı........

© Nefes