Bir sabah uyanırsınız. Çay demlidir, ekmek sıcaktır. Fakat masada eksik bir şey vardır. Göz, manşeti arar. “Fenerbahçe derbiyi kazandı” yazmaz. O cümle artık yok. Alışıyorsunuz. Yavaş yavaş, kanıksaya kanıksaya.

Derbi kaybetmeye alışmak, yara üzerine yara sarmak gibidir. Kan tutar ama bir noktadan sonra his kalmaz.

Fenerbahçe, bu sezon beş derbiye çıktı. Dört yenilgi. Bir beraberlik. Galibiyet yok. Koskoca sıfır. Rakipler Kadıköy’e korkuyla değil, kahkahayla geliyor.

Bir zamanlar Kadıköy, futbolun cehennemiydi. Rakip soyunma odasına terli girerdi. Şimdi ise Fenerbahçe, Beşiktaş’ın hatıralık kadrosuna iki maçta bir gol bile atamıyor. Eskiden sağdan soldan yağan seller şimdi kendi ceza sahasında boğuluyor.

♦♦♦♦♦

Bu tabloyu ne hoca açıklar, ne futbolcu. Bu, başka bir felaketin resmi. Üst kat çökmüş, alt kat çökmüş. Ama içeride hala lamba yanıyor diye oturuyorlar. Bu, sadece futbolun değil, ruhun çürüdüğünün göstergesidir.

Ve şimdi sahnede, omzunda kibir taşıyan bir filozof var: Mourinho. Geldiğinden beri Türk futboluna yukarıdan bakan, gölgede bile........

© Nefes