Futbolun sahnesi, sadece topun çimlerde süzüldüğü bir tiyatro değildir; aynı zamanda karakterlerin, kararların ve kaderin dans ettiği bir oyun alanıdır. Ve o sahada, bu kez Fenerbahçe, Adana Demirspor deplasmanında Mourinho’nun aklı ile sahaya dizilen bir satranç taşları misali yer aldı.

Mert Müldür, Djiku ve Levent Mercan üçlüsüyle sahaya çıkmak, kum saatinin dar boğazına sıkışmış bir risk gibiydi. Ancak Adana’nın ligdeki pozisyonu ve kadro kalitesine bakıldığında, Mourinho’nun bu satranç hamlesine “anlayış penceresi” aralamamak da mümkün değil.

Fenerbahçe’nin savunma hattı, İrfan Can Eğribayat’ın bir kurtarışı dışında Adana’nın forvetlerine kalesinin fotoğrafını bile göstermedi. Ancak, ilk 45 dakika, çorak bir ovada su ararcasına tatsız ve tuzsuzdu.

Kanatlar işlevsiz, hücumun beyni olması gereken İrfan Can Kahveci ise topla buluşmayı, çölün yağmuru özlediği kadar özlüyordu. Takımın maestro suflörlüğünden uzak kaldığında, orta saha üçlüsünün kimyası da yerini bir kopukluk senfonisine bırakmıştı.

♦♦♦♦♦

Ve o kopukluk... Edin Dzeko’nun normalde orta sahaya kadar inip paslarla takımını yönlendiren oyununun eksikliği, Fenerbahçe hücumlarını bir ahenk yerine dağınıklığa mahkum etti. Fred, Szymanski........

© Nefes