İstanbul’un göğünde dün gece yıldızlar biraz eksikti. Belki de utançtan saklanmışlardı. Fenerbahçe’yle Trabzonspor sahaya çıktı, 137. kez. Herkes skora baktı, ben bir adamın kalbine.

Skor mu? Üç ihtimalden biri olacaktı elbet. Fenerbahçe ya umut tazeleyecekti ya da umut defterini kapatacaktı. Trabzonspor ise belki bir teselli alacaktı, o kadar. Ama bu senaryoların hiçbiri, benim içimde en küçük bir kıpırtı yaratmadı.

Çünkü o gece ben maçı gözlerimle değil, Mahir Polat’ın yüreğiyle izledim.

♦♦♦♦♦

Sahi, kimdi Mahir?

Trabzonlu değildi ama Trabzonspor'dan başkasını tutmazdı.
Çünkü onun için mesele formanın rengi değil, onurun rengiydi.

Erzincan’ın dağları arasından çıkmış bir çocuk. İstanbul’a gelmiş, düşmüş şehre. Koca bir metropolün gürültüsünde sesini kaybetmemek için direnmiş.

Hayat ona sert davrandı.
O daha sert karşılık verdi.
Kitapla dövüştü, bilimle savundu kendini.

♦♦♦♦♦

İstanbul’un toprağına gömülmüş tarihin tozunu, bir annenin yavrusunun yüzünü........

© Nefes