Yıl 1909. Papazın çayırında toz kalkar. Bir zamanlar, iki kıtanın çocuklarıydılar.
Sarı-lacivert ve sarı-kırmızı. Mahallenin iki asi delikanlısıydılar. Arada bir kavga eder, sonra aynı masada çay içerlerdi. Şimdi ise o çayın içine kim zehir kattıysa, iki takım da o bardağı birbirinin suratına fırlatıyor.

Aradan 116 yıl geçti. Ebedi dostlukla ezeli rekabet iç içe geçti. Ama son 2 yılda olan şey başka bir şey. Bu artık futbol değil. Bu bir tiyatro. Hem de kötü yazılmış, bol kavgalı, az futbollu bir meddah gösterisi.

Peki, nedir bu kavganın sırrı?

Sahi, sadece üç puan mı bu kadar nefreti doğurur? Sadece şampiyonluk uğruna mı bunca yumruk, bunca linç, bunca çirkinlik?

Sanmam.

♦♦♦♦♦

Mesele sadece bir kavga değil.
Bu, şampiyonluk yarışının tansiyonu falan değil.
Bu, bilerek, isteyerek, programlı bir cinnet hali.
Çünkü bu kavganın seyircisi çok. Ve seyirci alkışladıkça, sahnedeki rezillik perdeyi hiç kapatmıyor.

Kimse nedenini sormuyor.
Kimse demiyor ki: Bu kavganın sahibi kim? Bu öfke kim için bu kadar iştahla büyütülüyor?

Geçen iki yılı hatırla. Suudi çölünde rezil olduk. Trabzon’da taraftar futbolcunun üzerine yürüdü. Hakem dövüldü. Takımlar sahadan çekildi. Derbiler mahkemelik oldu. Bahisler, şikeler alttan alta kokuyor ama üst ligde herkes "dürüst" oynuyor (!)

Ve bütün bunlar olurken kim susuyor? En........

© Nefes