Bir sabah uyanırsın... Perdeden sızan ışık bile umutsuzdur. Radyoda ajans: zam, kriz, protesto. Kahvaltıya oturmadan miden bulanır. Ve sonra Fenerbahçe oynar.

Memleket karanlık. Elektrikler değil, umutlar kesik. Havanın değil, insanın boğucu olduğu bir iklimdeyiz. Ve o boğulmanın tam ortasında, Fenerbahçe var. Aynı bu ülke gibi… Aydınlığı göz kamaştırıcı, karanlığı dipsiz bir kuyu.

Fenerbahçe, memleketin aynasıdır. İkisi de ne zaman ayağa kalksa, sokakta bir çocuğun topa ilk dokunuşunda umut başlar. Ne zaman diz çökse, herkes sırtını döner, pencereyi kapatır.

♦♦♦♦♦

Kayserispor maçında alınan bir puan değil mesele. Kaybedilen şey puan değil; akıl, inanç ve irade. Sanki film şeridi gibi. Baştan sona yanlış bir kurgu, eksik oyuncular, kötü reji.

Mourinho, rakipten çok kendine yenildi. Oyuncu tercihiyle, oyun anlayışıyla, kenardaki ifadesiz yüzüyle. Evet, dünya futbolunun tanrıları arasında sayılır ama Fenerbahçe onun tapınağı değil.

Bir hoca düşünün, savunucuları ondan daha çok........

© Nefes