Bir çınarın altında oturmuşsun gibi düşün. Hani rüzgar uğulduyor, sonbahar çoktan gelmiş, yapraklar sararmış. Eline düşen her yaprak bir umut. Birini tutuyorsun: Şampiyonluk. Ama rüzgar gülüyor sana. “Geç kaldın” diyor. Tıpkı Fenerbahçe gibi.

Hatay’da top yuvarlandı, Fenerbahçe yenildi. Millet delirdi.

Sahi, neyin kavgası bu?

Bitmiş bir ligin sonunda, çürümüş bir yapının ortasında, bavulunu toplamış futbolculara kızıyoruz. Gol attığı için ıslıklanan adamdan ruh, hırs, mücadele bekliyoruz. Hangi vicdanla? Hangi akılla?

Başkan koltukta tutunmaya çalışıyor, Mourinho valizle tahta arasında. Takım desen, yarı yarıya ayrılmış bile. Oynamayan değil, oynayan garip bu ortamda. Kimse hikayenin sonunu okumadan yazarına küfrediyor. Halbuki bu roman çoktan bitmişti.

♦♦♦♦♦

Mourinho'nun kadrosunu tartışıyoruz. Yerli futbolcuya mesafeli davrandı. Belki de anlamadı onları. Belki anlamak istemedi. Kendini dışa vurdu ama içeri giremedi.

Oynatmadığı yerli futbolcular üzerinden vatan kurtarıyoruz. Oysa mesele o değil. Adam ne yaptıysa Avrupa usulü yaptı, ama burası Avrupa değil. Burası Türkiye. Buranın futbolu beton........

© Nefes