Sakin, sıcak ve nedense sıkıntılı bir yaz akşamı. Tarih 17 Ağustos 1999. Babacığını kaybettiği günün tam 16’ıncı yıldönümü. O gecenin böyle bilinmez bir nedenle sıkıntılı olmasının nedeni belki de bu.

Ansızın dipten,çok derinlerden gelen bir uğultu başlıyor. Çatırtılar, kendi kendine açılıp kapanmaya başlayan kapı ve pencerelerden çıkan o sesler. Üst kata çıkan merdivenlerin gıcırtısı. Elektrik kesiliveriyor. Şimdi her yer karanlıkta. Evin köpeği Bambi ulumaya başlıyor. Uzaktan gelen tiz cankurtaran sesleri…

Eşinin hızla merdivenlerden aşağı koşarken düşüverdiğini görüyor. Koşup kaldırıyor eşini. Birlikte bahçeye bakıyorlar. Yüzme havuzundaki suyun yarısının bir o yana bir bu yana çalkalanmaktan boşalmış ve havuz kenarındaki savakların dışarıya fırlamış olduğunu görüyorlar. Köpek ulumaya devam ediyor.

Televizyonu açmayı deniyor. Kumandanın düğmesine basıyor ama yok. Elektrikler hala kesik. Büyük deprem başlamış ve her saniye artan bir şiddetle devam ediyor.

Derken “çınnn” diye bir ses duyuluyor. Elektrikler geldi diye düşünüp seviniyor. Ama biraz sonra yanıldığını anlıyor. Elektrik yok.

Bir “çınnn” sesi daha ve ardından düzenli olarak “tik-tak, tik-tak” sesleri. Salondaki büyük duvar saati çalışmaya başlamış.

Tam 30 yıldır çalışmayan, yüzlerce kez onarım görmesine rağmen kılı kıpırdamayan o güzelim saat yeniden çalışıyor şimdi. Sevgili anne ve babacığının evlilik hediyesi olarak verdikleri o saat tıkır tıkır çalışıyor........

© Muhalif