31 Mart yerel seçiminde birinci olmasından sonra CHP yönetimi, “normalleşme” adı altında, başarısına AKP’yi de ortak etmeyi tercih etti.

Seçimden bir ay sonra, Mayıs başında, daha seçim başarısını yeterince hazmetmeden, kutlamadan, Cumhurbaşkanı Erdoğan ile görüşmeye giden CHP Genel Başkanı Özgür Özel, politik çizgisini, “normalleşme” adını verdiği, bir anlamda iktidar-muhalefet ortaklığı denilebilecek sınırlar içine yerleştirdi.

Bu görüşmeden sonra bir ay sonra, Haziran’da, Erdoğan, CHP genel merkezine giderek Özel’i ziyaret ettiğinde, artık Özel, muhalefetinin dozunu hep sindirilebilir düzeyde yapmayı kabul etmiş ve böylece iktidarın yazdığı senaryonun bir parçası olmayı zımnen kabul etmiş göründü.

CHP kurtarıcı mı?

Özel’in, parti tabanından gelen eleştiriler karşısında, normalleşmenin başarısını göstermek için verdiği örnekler ve teşekkür için Erdoğan’ın “özel kalem müdürünü” aradığını söylemesi, AKP’nin bir kez daha yeni bir “kurtarıcı” bulduğu yorumlarına yol açtı.

22 yıllık iktidarı döneminde AKP, ne zaman oyları düşse, ya ılımlı bir politika izleyerek ya açılım yaparak ya rakiplerini terörle işbirliği yapmakla suçlayarak ya da oy kaybettirmeyecek bazı tavizler vererek destek alacağı bir “kurtarıcı” buldu. AKP, bu “kurtarıcı”lar sayesinde seçimleri birinci olarak bitirdi.

Erdoğan-Özel görüşmeleri, yeni “kurtarıcı”nın, görünürde, karşılıklı “kazan-kazan” dengesi üzerine kurulmuş gibi görünse de aslında nihai olarak AKP’ye kazandıracak şekilde CHP olduğunu gösteriyor.

Ama AKP’nin, Erdoğan’ı yeniden hatta birkaç kez cumhurbaşkanı seçtirmek amacıyla bir anayasa değişikliği yapmasına, CHP’nin eksiksiz destek vermeyeceğinin ortaya çıkması, yeni bir desteği gerektirmiş görünüyor.

Erdoğan’ın, TBMM’nin 1 Ekim’de açış konuşmasında, Özel’in ayağa kalkma kararı alması üzerine, CHP milletvekillerinin yaklaşık yarısı ya ayağa kalkmayarak ya da genel kurula katılmayarak, Özel tarzı normalleşmeye destek vermedi. Bu da, CHP yönetimi ile AKP arasında bir anayasa değişikliği için........

© Muhalif