Kandil günü oğlumla birlikte işlek bir caddede hızlıca yürürken bir beyefendi heyecanla, “İşte bir çocuk” diyerek bizi durdurdu. “Ne oldu?” dedim. “Bu gün kandil ya, çocuk sevindirmek istedik” diyerek oğluma güzel bir çikolata ikram etti. İçim sıcacık oldu. O an oğlumun mimiklerimi kontrol ettiğini ve henüz ikramı kabul etmediğini farkederek, “Allah kabul etsin, çok teşekkür ederiz” dedim gülümseyerek. Bunun üzerine Yusuf ikramı kabul etti. Yürüyüş boyunca ikramın nedeni üzerine konuştuk. Yusuf sorguladı, ben anlattım. Anlatırken bir yandan da düşündüm. Çocuklara ikram sünnettir, paylaşmak güzeldir, verilen ikramı kabul edebilirsin ve sende çokça ikramda bulunabilirsin mi demeli, yoksa tanımadığın insanlarla konuşma, ikramlarını kabul etme mi demeli?

Bu konuda ne diyeceğini bilemeyen, arada kalan ebeveynler var mıdır diye düşünerek yaşadığımı sosyal medya hesabımdan paylaştım. O kadar çok mesaj, o kadar çok soru geldi ki, bu konuda yol göstermek, bir bakış açısı sunmak üzerime vebal oldu.

İyi ya da kötü…

Bir sene ard arda çocuk kaçırılması haberlerini izlemiştik. Öğretmenlik yaptığım o yıllarda velilerim endişelerini dile getiriyor, okul gezisinden bile çekiniyorlardı. O bahar, küçük öğrencim Vera bana, “Öğretmenim, parka gitmemeliyiz, değil mi? Yoksa çingeneler bizi kaçırır” demişti. İçim burkulmuştu.........

© Mir'at Haber