Geçen hafta kız kardeşim umre ziyaretinden döndü. Ziyaretini anlatırken, dönüş yolculuğunda şahit olduğu bir olayı çok üzülerek anlattı. Olay beni de çok etkiledi, üzüldüm ve dualarımı değiştirdi. Önceden “Rabbim ilmimi arttır, beni insanlara faydalı kıl” diye dua ederdim, şimdi “Rabbim cahil kullarına yol gösterebilmemi nasip eyle” diye dua ediyorum. Çünkü kendini geliştirmek isteyen insan bir şekilde okur, izler, sorgular. Peki ya kendinden çok memnun olana nasıl ulaşılır?

Gelelim kardeşimin anlattıklarına: “Uçakta tam önümde oturan bir aile vardı. Sarıklı genç baba, çarşafa bürünmüş genç anne ve dünya tatlısı üç ya da dört yaşlarında bir kız çocuğu. Yolculuğun ilk iki saati küçük kızın sesi hiç çıkmadı. Son saatlerde, artık çok normal olarak çocuk biraz hareketlendi. Ama bu hareketlenme, asla çevreyi rahatsız edici bir durumda olmadı. Kız yalnızca önündeki masayı açıp kapatıyor ve koridorda biraz gezinmek istiyordu. Ama sürekli engellendi. Ayağa kalkmak istediği zaman anne eline telefon tutuşturdu. Masanın kapağını biraz sert kapadı diye babası kulağını çekti. Hatta bir kere o kadar sert çekti ki çocuk ağlamaya başladı. Anne, çevre ya da baba rahatsız olur endişesiyle olsa gerek, eliyle ağlayan çocuğun ağzını bastırarak, “Susmazsan ağzını böyle........

© Mir'at Haber