Yıllarımı çocukların dünyasında geçirdim. Onların saf bakışları, küçücük elleriyle çizdikleri kocaman hayaller, hep içimi ısıttı. Ama zamanla bir şey dikkatimi çekti: Çocuklar artık çok erken yaşta nasıl göründükleriyle ilgilenmeye başlıyor. Güzel elbiseler, prenses taçları, markalı çantalar… Ve ne yazık ki, “Değerliyim çünkü güzelim” düşüncesi içlerine yerleşiyor.
Oysa bizim inancımız başka bir ölçü koyar önümüze: “Allah sizin suretlerinize ve mallarınıza bakmaz; kalplerinize ve amellerinize bakar.”

Peki biz, çocuklarımıza neyi öğretiyoruz? Gerçekten kalbe mi bakıyoruz, yoksa dış görünüşe mi?

Anaokulu öğretmenliğiyle başlayan, sonra yöneticilikle devam eden meslek hayatım boyunca yüzlerce çocukla tanıştım. Her birinin ayrı bir hikâyesi, ayrı bir dili vardı. Ama hepsinde ortak olan bir şey vardı: Görünür olma isteği. Önce ailesinin, sonra öğretmeninin, zamanla da dünyanın gözüne girmek istiyorlardı. Fark edilmek, değer görmek, “güzel” bulunmak… Bu, özellikle kız çocuklarında daha belirgin bir hâl alıyordu.

Okuldan çıkarken top sahasında maç yapan oğlumu bekliyordum. O sırada kırmızı tütüsüyle koşarak çıkan minik bir kız çocuğu, elindeki karton kanatlarla abisine sesleniyordu: “Abi bak, ne güzel bir prenses oldum!”
Gülümsedim ama içim biraz burkuldu. Zihnim beni yıllar öncesine, görev yaptığım anaokuluna götürdü. Neredeyse her gün birkaç kız öğrencimiz tüllü, pullu elbiseleriyle gelmek isterdi. Bazısının başında taç, bazısının kolunda parlak bir çanta, hatta topuklu ayakkabıyla gelen........

© Mir'at Haber