Gazze’de açlık, susuzluk ve çaresizlik beşinci seviyeye dayanmıştır ve bu son seviyedir artık. Zira bundan sonra açlık ve susuzluktan organlar iflas eder ve toplu ölümler/şehadetler başlar.

Gazzeli kardeşlerimizin ağır yükü; açlık, susuzluk, çaresizlik ve umutsuzluk… Bir torba un için kilometrelerce yol yürüyen bu insanlar artık çok yorgun, çaresiz ve de umutsuz. Üstelik ablukanın, bombaların altında her geçen gün bir lokma ekmeğe, bir yudum suya ve bir kaşık yemeğe ulaşmak daha da zorlaşıyor.

Gazze’de bütün çocuklar açlıktan ağlıyor. Ve bir çocuk aç-susuz ana kucağında ahirete uçuyor. Sekiz yaşında bir başka evlat insanlık vicdanına sesleniyor; “Her şeyden yoruldum ölüp dinlenmek istiyorum, cennette ekmeğe kavuşmayı diliyorum. Doğup da hiç yaşamadan şehid olan kardeşlerim yerine keşke ben öleydim. Zaten ben hiç çocukluğumu yaşamadımki, ne olur bırakın da çocukluğumu yaşayayım! Ama beş gündür süren bu aç karnımla mı? yok yok hepsinden vazgeçtim; bir lokma ekmek tek istediğim. Ama ne mümkün; başımızdaki........

© Mir'at Haber