Her çağın kendine özgü bir hakikati ve bu hakikati taşıyacak öncü kadrolara ihtiyacı vardır. Modern çağın en büyük çıkmazı, bireyin manevî bağlardan koparak benmerkezci bir hayat tarzına yönelmesidir. Bu çözülme, insana anlam kazandıran yüksek idealleri, yani dava ruhunu zayıflatmış ve onu sadece tüketen, yönsüz, amaçsız bir varlık hâline getirmiştir. Oysa tarih boyunca toplumsal dönüşümlerin ve medeniyet inşalarının ardında daima davaya inanmış, ruhunu ve bedenini bu uğurda seferber etmiş öncüler olmuştur. “Davaya inanmak” sadece zihinsel bir kabul değil; ahlâkî, toplumsal ve siyasal bir inşa bilincidir. Bu makalede, dava ruhunun temel dinamikleri, Kur’an ve sünnet ışığında sahabe örnekliği, İslam düşünürlerinin görüşleri ve çağımızda Kur’an neslinin yeniden inşası için gerekli olan yol haritası niteliğinde ümmet olarak bir analize ihtiyacımız var.

1.) Davaya Adanmışlığın Ruhî Temeli: Kur’an Nesli ve Sahabe Modeli

Kur’an’ın ilk muhatapları olan sahabe nesli, dava ruhunun en ideal örnekleridir. Onlar, bireysel planlarını ve dünyevî hesaplarını terk ederek, Allah’ın rızasını merkeze alan bir hayat tarzını benimsemişlerdir. Bu topluluğun oluşturulmasında temel referans, Allah’ın şu kelamıdır:

“Allah, müminlerden canlarını ve mallarını, karşılığında cennet olmak üzere satın almıştır.” (Tevbe, 9/111)

Hz. Peygamber’in (s.a.v.) rehberliğinde yetişen bu nesil, yalnızca bir inanç topluluğu değil; aynı zamanda bir mücadele ve dönüşüm hareketinin taşıyıcısıydı. Mus’ab bin Umeyr’in hayatı, şahsî zenginlikten dava uğruna yoksulluğa ve şehadete giden bu ruhun ete kemiğe bürünmüş hâlidir. Seyyid Kutub bu hakikati şöyle özetler: “Bir fikrin yaşaması, uğruna ölenler bulunmasına bağlıdır.”

2.) Davanın Gerektirdiği Duruş: Şahsî Hesaplardan Arınmak

Bir davaya inanmak; şahsi menfaatlerden, benlik iddialarından ve bireysel planlardan feragat etmeyi gerektirir. Dava adamı, kendisini değil; davasını konuşur, şahsını değil;........

© Mir'at Haber