Düşşehirler yazılarımın bu haftaki konuğu Kurtuba, her yönüyle tarihi bir kenttir. İslam medeniyetinden önce de büyük ve albenisi yüksek bir şehirdir. Fenikeliler tarafından kurulduğu yazılmaktadır kaynaklarda. Onu öne çıkaran asıl unsur ise bilim, sanat ve edebiyata çokça katkıları olan pek çok insanı ikliminde yetiştirmesidir. Benim açımdan ise hikayesi gemileri yakmakla başlayan şehirdir Kurtuba. Dönüşü olmayan işler için kullanılan bu deyimin oluş hikayesinin kahramanı Tarık bin Ziyad’ın şehridir. O, yeni başlangıçlar için çıkılan yolculuğun adıdır. Bambaşka topraklarda evrensel esenlik mesajının tohum bıraktığı, yeşerttiği, büyütüp devasa bir medeniyete dönüştürdüğü bir coğrafyanın başkentidir Kurtuba.

Henüz gidemediğim ama seyahat rotalarımın arasında yer alan kente karşı duygusal bir bağla bağlandığımı söylemem mümkündür. Bu duygusallığın nedeni belki de yukarıda ifade ettiğim deyimin ortaya çıkış hikayesindeki adanmışlık duygusunun enginliğidir. Bir sefere çıkılıyor; eş, dost, akraba, varlık ile başka birçok kişi ve durum bir bilinmezlik içerisinde yeni bir macera için geride bırakılıyor. Orada yepyeni bir hayata başlanıyor. O adananlar, yeni yerlerinde izleri ve etkileri hâlâ devam eden bir medeniyet inşa ediyorlar. Muazzam bir fedakârlık ve olağanüstü bir çaba ile oluşturulan medeniyet, vahşi Batı’nın barbarları tarafından yerle bir edilmeye çalışılıyor. Kütüphanelerinden, saraylarına; camilerinden hamamlarına pek çok eser talan ediliyor. Uzun yıllar önce okuduğum bir kitapta bir Fransız profesörün itiraf cümlesi Batılı barbarların yaptıklarının boyutunu gözler önüne seriyor. Şöyle diyordu ismini şimdi hatırlamadığım profesör: ‘’Biz, Endülüs kütüphanelerini yakmamış olsaydık insanlığın ay yolculuğu çok daha erken olabilirdi.’’ Bu sözü okuduğumda bugün medeniyet timsali olarak gösterilenlerin başka, belki de gerçek yüzlerini gördüğümü düşündüm. İnsanlığa........

© Mir'at Haber