Kış toparlanıyor, gidecek. Kendisine verilen mühletin son zamanlarını yaşadığının farkında. Ancak son bir hamle yaparak gitmek istiyor adeta. Ülkenin her yerinde mevsim ve iklim gereği yağması gerekenler yağıyor bugünlerde. Belki de çıkılan yağmur dualarının kabulünün işaretlerini görüyoruz. Barajlardaki su seviyelerinin mevsim normallerinin çok altında bulunması herkesi telaşlandırmıştı. Anadolu’nun pek çok noktasında gönülden dudaklara yansıyan ve avuçlardan havalanan âmin kuşları, kar ve yağmur olarak yeryüzüne dönmüş gibiler birkaç gündür. Bolluk ve berekete vesile olsun.

Kış toparlanıyor, gidecek. Veda buselerini kondurarak ayrılmanın telaşında sanki. Tren garında geride kalanlara el sallarcasına gidiyor kış. Camdan dışarıya bakanların hüznü ile gidiyor kış. Bir sonraki gelişte, gelip de bazılarını görememenin acısıyla gidiyor kış. Aylardır soğuklarla mücadele edenlerin yüzünde tebessümler oluşturarak ve baharı müjdeleyerek gidiyor kış. Bize düşense ‘kışımızı kış, yazımızı yaz edene hamd etmek.’

Eskiler kışın vedasının üç merhalede gerçekleştiğini, bu merhalelere ‘cemre’ dendiğini anlatırlar. Yeni neslin bu tanımlarla aralarının olduğu pek söylenemez. Eskiler, hava olayları ile ilgili çokça deyim ve atasözü ifade etmişlerdir. Kış ile ilgili birkaç tanesini şuraya alalım: Kar yılı var yılıdır. Kar ekinin yorganıdır. Mart kapıdan baktırır, kazma kürek yaktırır. Şubatın sonundan, martın onundan kork.

Cemre, kelime karşılığı olarak kor halindeki ateş anlamına gelir. Kültürümüzde özellikle baharın habercisi olan sıcaklık artışlarını ifade etmek için kullanılır. İlk cemre, bu hafta havaya düştü. Yani önce havalar ısınacak. Sonra sırasıyla suya ve toprağa düşecek o kor........

© Mir'at Haber