Gecedir. Kaldırımlar ve onların emzirdiği çocuklar hariç herkes uykuda. Bir de bir adam. Yatağına sığmayan, zihnindeki soru(n)ların yıkımına direnen, bu nedenle de uykuyu alt etmiş bir adam. Sakalının telleri, elindeki tespihin titreyişine eşlik ediyor dudaklarıyla birlikte. Mırıldanmaları duyulur ümidiyle durmaksızın devam ediyor tespihe ve titreyişlere. Tespih tanelerini suluyor arada bir dökülen göz yaşları. İçine akıttıklarınınsa kalbine yumuşaklık vermesini umuyor.

Gecedir. Adam, odanın ortasında üzerine oturduğu seccadenin işlemelerine gözlerini dikmiş. Zamanı durdurmuş o duruşuyla sanki. Duvara asılı klasik antika saatin tik takları da olmasa onu o halde görenler, zamanın durduğuna inanacak. Namazdaki son oturuş pozisyonunda duran adamın elindeki tespih, elleri ve dudakları arasındaki irtibata yetişmek için hızla salınmakta. Dudaklarının hızı arttıkça tespih, vecd haline bürünüyor âdeta. Artan gözyaşları da bu hıza eşlik ediyor.

Gecedir. Uyku, bütün ihtişamıyla evi ve aynı saati yaşayan her yeri çepeçevre kuşatmışken bu adamın gözlerine uykunun uğramamasının sebebi ne olabilirdi ki? Uyku her sıkıntıyı öteleyen güç değil miydi? Oysa o, uyumamak için direniyor gibi. Göz kapakları onu zorlayınca kalkıp yüzüne su vuruyor, pencereyi açıp temiz hava alıyor, elleriyle saçlarını zorlayarak tutup çekiyor. Biraz toparlayınca da önce iki rekât namaz kılıyor sonra tespihine dönüyor, mırıldanmalarına devam ediyor. Bazen de yerinden kalkıyor, odaları dolaşıyor; çocuklarına bakıyor, üstleri açılmışsa örtüyor; üzerlerine hiçbir kötülük yağmasın dercesine. Gecedir. Her türlü muhasebenin sessizce yapıldığı zamandır. Dış müdahalelerin neredeyse olmadığı vakittir. Net sonuçlar alınır bu saatlerde yapılan muhasebelerde. Özellikle de nefis muhasebesinde. Adam da öyle yapmak niyetindedir sanki. Başını iki elinin arasına alıp düşünür. Yaşadıklarını bir bir hatırlamaya çalışır. Hatıralarındaki hatalarına yoğunlaşır önce. Onlardan çıkarması........

© Mir'at Haber