İnsan, yaratılış kodları bakımından iyilik ve kötülükte sınırları çok kesif, derin ve uç noktaya varabilen bir varlıktır. Bir taraftan “eşref-i mahlûkat” yani yeryüzündeki yaratılmışların en şereflisi olma potansiyelini haizken, diğer yandan “belhum adal” yani hayvandan bile aşağı olma potansiyeline sahiptir. Kur’an-ı Kerim’deki ayetlerde insanın “yaratılmışların birçoğundan üstün” (İsra Suresi, 70) ve “hayvanlardan aşağı” (A’raf Suresi, 179) olma potansiyelini haiz olduğu vurgulanır.

İnsan, kendisine verilen “özgür irade” ile haktan yana mı yoksa batıldan yana mı tavır alacağına karar vermektedir. Eğer batıldan yana yer alıp “belhum adal” yani hayvandan bile aşağı bir yere savrulabiliyorsa, bu hâl, hem yetenekleriyle hem de zaaflarıyla bağlantılıdır. Yani en uç noktadaki kötülüğü yapabilme yeteneğine sahip olduğu gibi, en uç noktada kötülüğü yapabilecek zaaflara da haiz bir yapıdadır.

İNSAN, ZAYIF VE ACİZDİR!

İnsan, her ne kadar yaratılmışların birçoğundan üstün ve en güzel şekilde yaratılmış olsa da zayıftır, acizdir. İnsanın acizliği daha dünyaya gelir gelmez kendini gösterir. İnsanın doğumu, gelişimi ve hayata uyumu diğer canlılardan daha zordur. Diğer canlıların birçoğu daha doğar doğmaz yürümeye ve kendi lisanıyla konuşmaya başlarken insan belirli bir süreçte buna ulaşır; bunda da anne baba ile çocuk arasındaki ilişkinin sıkılaşarak ihtiyarlıkta sevginin merhamete dönüşmesi gibi sırlar vardır elbette.

İnsan, yaratılış bakımından diğer varlıklardan güzel olsa da bütün duyuları sınırlıdır. Görmesi, duyması, koku alması, tatması, kavraması sınırlıdır. Görme eylemi için belirli şartlar gerekir. Belli frekanslar arasını duyabilir. Diğer duyuları da böyledir.

İnsanın hassas bir bedeni vardır. Sıcağa, soğuğa, açlığa, susuzluğa ve mikroba karşı dayanıksızdır. Birçok canlıyı rahatsız etmeyen soğuk, insanı hasta eder, keza sıcağa mukavemeti de birçok canlıya göre zayıftır. Açlığa, susuzluğa mukavemeti de öyle. Küçücük bir virüs insanı yatağa düşürür, hatta rahatlıkla........

© Milli Gazete