Eleştiri kültürü gelişmemiş bir toplumuz. Eleştirmeyi, eleştirilmeyi olumsuz bir eylem sanıyoruz. Eleştiri deyince ya kaçıyoruz ya da eleştirdiğimiz kişi veya kurumları yerden yere vuruyoruz.

Eleştiriden kaçma refleksimizin altında mükemmeliyetçilik arzumuz yatıyor. Sürekli onaylanmak, alkışlanmak istiyoruz. Onaylanmak, kabul görmek arzusu tabii ki doğal bir şey. Acaba eleştirilir miyiz duygusu ile yaşamak da bir o kadar yorucu.

Mükemmel bir şekilde yaratılmış varlıklarız. Ancak yapıp ettiklerimiz her zaman mükemmel olamaz. Çünkü yanlış yapabilecek bir kapasiteye sahibiz.

Fıtraten en güzelini, en iyisini isteriz. Her şeyi dört dörtlük yapabilmemiz mümkün değil, ancak en iyisi için çabalayabiliriz. En iyiye giden yolda da eleştirilere açık olmak gerekiyor.

Peki eleştiri dediğimiz şey nedir? Türk Dil Kurumunun sözlüğünde eleştirinin tanımı şöyle yapılıyor: “Bir insanı, bir eseri, bir konuyu doğru ve yanlış yanlarını bulup göstermek amacıyla inceleme işi, tenkit.” Bizim anlatmak istediğimiz şey tam olarak budur.

Eleştiri, insanı geliştirir. Eleştiri sayesinde kişi veya kurumlar eksik ve yanlış yanlarını görürler. Böylelikle bunları telafi edebilme ve bir daha aynı yanlışa........

© Milli Gazete