Rafah diye bir yer vardı. Güney Gazze’deydi. Artık yok. Bombalandı, yıkıldı, yerle bir oldu. Gözün alabildiğine bir yıkım. Taş üstünde taş kalmadı.

O fotoğrafa baktınız mı? Hani şu içimizi buz gibi eden, devasa enkaz görüntüsüne… Orada insanlar yaşıyordu. Kadınlar, çocuklar, bebekler… Şimdi kim bilir neredeler? Kaçı hâlâ nefes alıyor? Kaçı o yıkıntıların altında sessizce can verdi?

Ve biz?.. Biz bayram tatilindeydik o fotoğraf telefonlarımıza düştüğünde. Otellerde, yazlıklarda, kahvaltılarda… Rafah yıkılırken, Gazze yok olurken biz serpme kahvaltıdaydık. Sahi, neyin bayramını kutladık biz? İçimiz yanarken nasıl gülümsedik? Yoksa içimiz yanmıyor muydu? Birbirimizi mi kandırıyorduk, yoksa nefsimizi mi?

Belki de asıl bayram onlarındı. Onlar direnişle, şehadetle yaşıyorken bizler yaşayan ölülere döndük. Vicdanlarımızı çoktan gömdük. Gazze için yapılabilecek çok şey vardı, var hâlâ. Ama hiçbirini yapmadık. Hâlâ da yapmıyoruz.

İslam ülkelerinin yöneticilerinden bir adım bekliyoruz. Liderlik, duruş, cesaret... Ama onlar hesap yapıyor. Reel politik diyorlar, diplomasi diyorlar, ticaret dengeleri diyorlar… Ve susuyorlar. Peki biz? Onlardan farklı mıyız? Biz de aynı sessizliğin ortağıyız. Çünkü biz de onları harekete geçirecek hiçbir ciddi girişimde bulunmuyoruz.

Amerika’da, Avrupa’da İsrail’e destek veren şirketler ifşa edilince gururla paylaşıyoruz. Microsoft protesto edilince........

© Milli Gazete