Geçtiğimiz günlerde bir genç şöyle dedi:

“İçmiyorum diye dışlandım.”

Bir başka genç de şunu ekledi:

“Bağımlı olana kadar kendimi zorladım. Sonra bırakamadım.”

Gençlerle ilgili pek çok şikâyet duyuyoruz: Sorumluluk almıyorlar, kolay vazgeçiyorlar, kötü alışkanlıklara çabuk kapılıyorlar… Fakat biz onların ne hissettiğini ne kadar biliyoruz? Onların yaşadığı yalnızlığı, görünmez kalma korkusunu, kabul görme ihtiyacını gerçekten anlayabiliyor muyuz?

Yukarıdaki sözler, bizzat gençlerle konuştuğumda yapılan itiraflardan alıntılar... Onlar da durumdan memnun değiller fakat gruba ayak uydurmak için mecbur kalıyorlar. Evet, bu bir zorbalık. Ve onlar da bu durumun farkındalar. “Ya bu zorbalığa boyun eğeceğiz ya da yalnız kalacağız” diyorlar.

“İçmiyorum diye dışlandım” diyen genç ile sohbeti derinleştirince anlıyorsunuz ki güçlü aile bağları olan ve kendine saygı duymayı öğrenerek büyümüş. Bu zorbalığa karşı boyun eğmemesi de kendi öz saygısı ve gerçek sevgiyi tatmış olması. Peki ya diğerleri? İçmeyi öğrenmek zorunda kalanların aileleri…

Bugünün gençleri elektronik sigara kullanıyor çünkü "herkes içiyor." Ya da farklı bağımlılıkları var. Çünkü "ortamda olmak istiyorlar." Çünkü yalnız kalmak istemiyorlar.

Zararlı olduğunu biliyorlar.

Ama bilmek yeterli olmuyor.

Gençler bu kötü alışkanlıkların........

© Milli Gazete