Dünyaya gelmeden önce bize tekme attığı için dahi mutlu olduğumuz şeye “evlat” denir. Kalp atışının ritim çıktısını alıp çerçevelettiğimiz şeye “evlat” denir. Doktor her bebeğimizin durumu çok iyi dediğinde bizim yeniden doğduğumuz şeye “evlat” denir. Yaşam belirtisi saydığımız için seviniriz. Hayatta olduğu için… Güvende olduğu için… Hangi anne-baba evladının kötülüğünü isteyebilir ki zaten? Onlar öksürmesin, biz ölelim diyoruz. Akşam eve döndüğümüzde evlatlarımızın gözünün içine bakarak, tüm derdimizi tasamızı unutuyoruz. Peki, bunca kıymete muhabbete rağmen, özellikle son dönemlerde evlatlarla ebeveynler neden anlaşamıyor?

Çocuk eğitimi konusunda yazılan binlerce makale, kitap, tez vs. bulunmaktadır. Bu branşta uzmanlaşmaya çalışan kişiler kırk farklı dereden kırk farklı su getirebilirler. Bu son derece tabii haklarıdır. Ancak biz bu konu veya hiçbir konu da uzman değiliz. Çünkü tüm işlerin sahibi cenabı haktır. Uzmanlık iddiası kendilerini yarı tanrı sayan akademisyenlerin işidir. Bu yüzden biz sadece bu alanın küçük bir alt başlığı olan “ebeveyn güvensizliğini” ele almaya çalışacağız inşallah. Bu arada o klişeye biz de bir katkı sunalım. Madem girdik alana… Çocuk eğitimi eş seçimi ile başlar…

O İsmi Kaldıramaz

Çocuğunun adını neden zımpara can koydun diyoruz. Neden bir peygamber ismi filan koymadın diyoruz. Güvensizlik yükleniyor… O, o ismi kaldıramaz… Muhammed koyarsam çocuğa ağır gelir… Sapıtır çocuk… Allah Allah yav… Belki çocuk Peygamber Efendimizin yolunda, Muhammed Alparslan gibi büyük fetihler gerçekleştirecek büyük bir kumandan olacak… Belki tüm batı felsefesinin batıl, çöplük yüzünü ortaya koyacak Muhammed Gazali gibi büyük bir âlim olacak… Belki Allah ve Resulünün yolunda şehadet şerbeti yudumlayacak bir nefer olacak… Sen avelsin diye evladın da avel olmak zorunda mı? Dakika bir gol bir çocuğuna güvenmemeye başlıyor. Aslında kendisine güvenmiyor. Aslında kendisi Muhammed Mustafa’nın yolunda olmadığı için evladına bu ismi koymak istemiyor. Ama rezil olmamak için........

© Milli Gazete