Ders alınırsa tarih, faydalı bir ilimdir. Yoksa hikâyeden öteye geçemez.

Bu yazımızda Galiçya şehitlerini anarak, anlatarak, günümüze dersler çıkarmaya çalışacağız.

1909 yılında kanlı bir darbe ile iktidarı ele geçiren İttihatçılar; ihtiraslarının, basiretsizliklerinin ve tecrübesizliklerinin neticesi olarak önce Trablusgarp’ta, arkasından da 1912-13 Balkan Savaşları hezimetinde Osmanlı Devlet-i Aliyyesi’ni her bakımdan bitme noktasına getirdiler. Kısa süre sonra da 1914 yılı ortalarında Birinci Dünya Savaşı patlak verdi.

İttihatçıların lideri konumundaki Enver Paşa, bu savaşa katılmayı fırsat olarak görüp, kayıpları telafi edeceğini düşünerek, Almanya’nın İstanbul Büyükelçisi Hans Von Wangenheim’e giderek Almanya’nın safında savaşa girmek için bir sözleşme imzaladı. Sözleşmenin bir maddesine göre zamanı gelip de mali çöküntü sebebiyle ödenemeyen memur ve asker maaşları için Almanya acil para desteği verecekti. Bu para acil olarak geldi, maaşlar ödendi. “Borç alan emir de alır” kaidesi gereği sonraki olaylar Almanya’nın arzularına göre gelişti.

Önce Sarıkamış hezimeti, Basra Körfezi harekâtı, Çanakkale cephesi ve devamını bu bakış tarzıyla incelersek çok şeyler yazmak gerekir. Bunlar bu yazının konusu değildir.

Biz gelelim Galiçya cephesine...

Yaklaşık 11 ay süren Çanakkale savaşlarından sonra Almanya, “Borç alan emir de alır” kaidesi gereği Avrupa’da Rusya ile savaştığı başta Galiçya olmak üzere çeşitli cepheler için Osmanlı askeri “talebinde” bulundu. Enver Paşa, bu talebi “derhal kabul etti”. Sayı olarak yaklaşık 100 bini bulan birlikler, Çanakkale cephesinde zaferden sonra atıl kalmış olan askerlerimiz arasından alınacaktı. Bu askerlerimiz Edirne’ye kadar yürütüldü ve orada günlerce süren aşağılayıcı........

© Milli Gazete