“…Hayat ve devam, çünkü osmanlı imparatorluğunun talii [tâlihi] kendisi göçmek ve kendisi ile birlikte milletin varlığını bitirmekti.

“Sevr osmanlılığının hakikat olduğunu farzediniz… […]

“Böyle bir şey imkânsızdı: Fakat saray ve hanedan bunu kabul etmiştir. Eğer millet, saray ve hanedandan ayrılıp, kendi hayat ve devam şartlarını aramasaydı, eğer Atatürk’ün sancağı altında erkinlik savaşana girip, kendi devletini kurmasaydı, bir esirler sürüsü olurduk. […]

“Biz bir rejim değiştirmiş değiliz: Tek yaşama ve kalma yolunu bulmuşuzdur. […]

“…On iki yılda, bu halk, yapılabilecek olanın fazlasını yapmıştır. Bugün, türk milletinin, bu topraklarda ne güzel bir insanlık eseri inşa etmekte olduğuna şüphe eden hiç kimse kalmamıştır… […]

“Sevinç ve gurur, bizim kadar kimsenin hakkı değildir. Bizi sevindiren ve gururlandıran ne varsa, hepsini ona, yaratıcı ve kurtarıcı Atamıza borçluyuz. Bütün dünyayı bize, ve bizi kendimize inandıran odur.” (F. R. Atay, “Bayramımız”, Ulus, 29.10.1935, s. 1)

Atay gibi Fanatik Kemalistlerin Mâbûdu, “en güzel tanrılardan daha güzel” imiş

Ömrünü İslâm düşmanlığı, Kemalizm propagandası ve sefâhatle geçirerek bir Münkir sıfatıyle ölen, Türkiye’deki Siyonist Lobisinin - arkadaşı Bediî Faik’le berâber- mühim bir elemanı olan Farmason (Aydın Locası müntesibi) Atay, bu kadarla da iktifâ etmiyor, Çankaya isimli Kemalist Propaganda kitabında (İstanbul: BATEŞ Yl., 1980 –ilk baskısı 1968-, s. 489), mâbûdlaştırdığı “Ebedî Şef”inden “…En güzel tanrılardan daha güzeldi…” şeklinde bahsediyor…

“Ebedî Şef”i öldüğü zamân, Ulus gazetesinde başlıksız olarak neşrettiği (berbâd üslûblu ve mürâîce) bir fıkrasında ise: “En mesut Türkler, Atatürk yaşarken ölmüş olanlardır” diyordu:

“Bırakınız, son kanlı damlasına kadar, göz yaşlarınızı onun yasında tüketiniz; Atatürk’ün ölümünü görmüş olanlar, bir daha kime ağlayacaksınız? […]

“En mesut Türkler, Atatürk yaşarken ölmüş olanlardır. Ömrümüzün ve Türk tarihinin en acı yasını tutmak talihsizliği bize düştü. Halk, en büyük Türk kahramanını, ordu, en büyük Türk Başbuğunu, tarih, en büyük Türk’ü ve asrımız en büyük insanını kaybetti. Acının derinliğini, sıcak ruh yaramız soğumağa ve uyuşan beynimiz yeniden işlemeğe başladığı zaman anlıyacağız. […]

“Onsuz… Fakat ona bin kere verdiğimiz bir tek namus sözüyle kaldık: Eserini ve davasını korumak ve yükseltmek; bizler için hayatın bir manası varsa, bu yemini yerine getirmek için yaşamaktır.

“Bugün ona ağlayıp yanmak için bir tek kalbiz;........

© Milat