Leman’da yazdığı yıllardı. Öksüz çocukların, yaşlı sivillerin tutulduğu bir mülteci kampından ulaştı bana. “Ufuk, hiçbir şey yapamıyorsan pazara git, alışveriş yap buraya getir. Bu çocuklar aç.”

Hüngür hüngür ağlıyor. “Bu nasıl vicdan Allah’ım” demiştim.

Bu toprakların çocuklarını, dağını, taşını, toprağını, çiçeğini, böceğini, ırmağını çok sevdi Nihat Genç.

İçi dışı bir, cesur insanları oldum olası severim. İnsanın yüzüne gülen, ardından iş çeviren, korkak, tırsak, yalaka ve yavşak tiplerden de oldum olası nefret etmişimdir.

Böyle bir duruş, zahmetli, külfetli ve maliyetlidir. Neticede yalnız kalırsın. Ben, yalnızlığın ciddi bir güç olduğunu sonradan öğrendim.

Memleket odaklı bir düşünce geliştirmek şöyle bir zamanda yalnız kalmaktır, onu öğrendim. Nihat Genç de öyleydi. Ne siyasetçi ne sanatçı ne de holding sahibi tanıdı. Belli ki bizim gibi düşünen insanların da sonu öyle olacak.

Görüşü, inancı, mezhebi beni alakadar etmiyor. Nihat Genç mert adamdı, öldükten sonra ardından methiyeler düzen, düzen adamlarımdan değildi. Zira o konuşurken onlar susmuştu.

Birileri onu "sert" buldu.........

© Milat