Ekranı kaydırıyoruz: sonsuz market rafları, dijital sepetler, tıka basa dolu büfeler, tüketim tavsiyeleri… İnsanlık tarihinin en üretken, en bağlantılı, en zengin döneminde yaşıyoruz; ama aynı zamanda en sarih açlıklardan birine şahitlik ediyoruz. Bu çelişki sadece ekonomik değil, ruhsal bir çöküntü. Biz bu imtihanın neresindeyiz?

İnsan kendini çoğu zaman sahip olduklarıyla güvende sanır. Kasadaki para, depodaki erzak, dijital cüzdandaki rakamlar, tapudaki metrekare… Ama fark etmeden bunların her biri ayrı bir prangaya dönüşür. Korudukça yorulur, arttırdıkça kaygılanır, büyüttükçe küçülürüz.

Dünya sahnesindeki yerimize tutunmak için topladığımız her şey sırt çantamıza eklenen taşlara benzer; dağa tırmanırken hafifleten değil, bizi yoran bir yük. En tepeye varmak isteyen insan, zirveye yaklaşırken omzundaki yükün aslında kendisini ne kadar yorduğunu geç fark eder. Daha fazlası dediği için dünyaya gönderilen insan, dünyada yine daha fazlasının peşinde koşar; bu koşu sonsuz görünse de koşu bandı gibi olduğu yerde döner: insan yorulur ancak aldığı bir mesafe yoktur.

Sahip olduklarıyla yetinmeyi öğrenemedi bir türlü insan. Kanaat sözlükte bir kavram olarak kaldı. Kazandıklarına baktıkça etrafını göremez oldu. Herkes bu çağın Karun'u olmaya çalıştı. Kanaat, cümlelerimizde misafir ancak soframızda yok.

“Daha fazlası” denen bir ekonomi sistemimiz var. Modaya endeksli… Bu da yalnız tüketim biçimimizi belirlerken merhamet kapasitemizi yerle yeksan etti. Başkasının yoksulluğu artık vicdan tetikleyicisi değil, çoğu zaman görsel bir içerik... Haber bültenlerinde, sosyal medyada bir kare, bir an, bir başlık… Bu kadar üzüldüğünüz yeter, sonraki videoya geçebilirsiniz!

Herkes çağın Karun’u olmaya çalışıyor; toplamak için güvenlik, büyümek için rekabet,........

© Milat