Bir bayram daha geride kaldı... Yakınlaşma vesilesi olan bayramlardan yakınır hale geldik... Çünkü yeterince yakınlaşamıyoruz... Bayramlaşmanın tadını çıkaramıyoruz...

Bayramlarda da yalnızız... Tatilizme yenik düştük... Sanki gün be gün daha çok bireyselleşiyoruz, bencilleşiyoruz, bananeci ve bahaneci huylarımız depreşiyor... Ve birbirimize ‘boşver gitsin’ raddesine geliyoruz...

Gerçekten ne oluyoruz?

Yalnızlaşmayı sevdik, uzaklaşmayı tercih ettik…

İnsanımız ünsiyetini yitirdi, ülfetimiz tükendi, nisyan ile malul olduk...

Gözlerimiz ve gönüllerimizdeki miyoptan dolayı en yakınımızda olanı bile göremez olduk…

Neden yakınlaşmaya ihtiyaç duymuyoruz? Yoksa hislerimiz mi köreldi? Hassasiyetlerimizi mi kaybettik? Hamiyetimizi mi yitirdik?

Acaba diyorum, bu durumun iman ile ilgili bir boyutu da mı var? Hani Rasulullah(sav) buyuruyor ya:

“Birbirinizi sevmedikçe iman etmiş sayılmazsınız… (Müslim)

Yakın dostluklardan, candan kardeşliklerden yoksunuz...

Belki de günümüzde en ciddi yoksulluğumuz... Ruhlarımız daraldı, gönül zenginliğimiz gitti, tahammülümüz azaldı...

Düşünüyorum, yoksa diyorum yakînimizi kaybettiğimiz için mi yakınlaşamıyoruz? Veya yakınlaşamamanın en büyük nedeni aramızdaki ahlaki yetersizlik midir?

Ahlaki erdemle azaldıkça ilişkilerimiz o oranda incitici ve itici olmaya başlıyor... Öyle inanıyorum ki aramızdaki ahlaki seviye........

© Milat