Kutlu bir sefere niyetlendik… Niyet hayır, akıbet hayır, dedik… Bu seferin zorluklarını hesaba katarak yola çıktık… Zorluk denilince sadece haydut devlet İsrail’den gelecek olanları kastetmiyoruz…

Daha önce kara konvoyunda yaşananlar hafızamızda canlı duruyordu… Siyonist sistem her yerde etki ajanları, aparatları boş durmayacaktı, nitekim durmadılar...

Sabotajlar, dronlar, yangınlar, teknik takipler, baskılamalar…

Filonun Tunus ayağında ciddi aksamalar yaşandı, olumsuzluklar bir türlü aşılamadı ve günün sonunda yüzlerce gönüllü, günlerce beklemesine rağmen Sumud Filosuna iştirak edemedi…

Katılımcılar Gazze’ye öyle odaklanmışlardı ki, dönmeyi bir türlü içlerine sindiremiyorlardı…

Tunus’ta tanık olduğum o tablo, bana Hudeybiye Antlaşması sonrasında ashabın o yıl umre yapamayışlarından dolayı büründükleri hüzün ve takındıkları tavrı çağrıştırdı… Birçok ülkeden gelen aktivistlerin o coşku ve Gazze arzusu göz yaşartıcıydı… Limanda sabahlayanlar mı, dersiniz… Yeni bir umutla sağa-sola koşuşturanlar mı dersiniz…

Gördüm ki Gazze yürekleri tutuşturmuş… Vicdanları ayağa kaldırmış… Evlerine dönmeyi zül sayıyorlar…

Tebük seferine, binek bulamadığı için geri kalan ve ağlayarak Resulullah’a gelen sahabelerin duruşu ile ne kadar da örtüşüyordu bu........

© Milat