Her yazı, belli düzeyde, meramını anlatmanın vesilesidir. Bir duyguyu paylaşma, bir yargıyı iletme, bir durumu anlatma bu iletinin bazı noktalarını oluşturur. Bazen bunların her biri tek tek, bazen de birkaçı birlikte olmak üzere yazının kompozisyonunu meydana getirirler. Ama ben hangi gerekçeye dayanırsa dayansın betimlemekten hoşlanıyorum. Hayatı güzelleştiren şey ayrıntı olduğuna göre en güzel yazılar da betimleyici olanlardır diye düşünüyorum. Dünyayı nasıl yeşerti güzelleştiriyor, kuruluktan kurtarıyor, nesneyi nasıl yakından bakış parlatıyorsa bir yazıyı da betimleme inceltiyor, süslüyor, ana hatlarını teferruatla buluşturarak ona derinlik ekliyor. Bütün bunlar elbette o an, yazılma sürecinde olmasa da her halükarda bir okuyucunun zımni varlığını gerektiriyor ki bu da bize bir yazının ancak muhatabına ulaştığında tamamlanmış olabileceğini gösteriyor. Ben de bugün okuyucunun sabrına sığınarak kendim için, kendime yönelik, şahsımın okuyucusu olacağı bir yazı yazacağım. Evet, bu yazının birincil okuyucusu bizzat ben, kendimim ve burada ilkokul yıllarından, daha o ilk gençlik çağlarından başlayarak hayatımda önemli bir yeri olan bir şehirden, Gölbaşı’ndan bahsedeceğim.

Şehrimiz, kökleri ve başlangıç noktası Akdeniz’e ulaşan, Toros dağlarından kopup gelmiş, arada bir, özellikle yazları, onun yelini de içerilere, şimdi bulunduğum gölün kıyısına ulaştıran dar ama asla insan ruhunu daraltmayan bir vadinin içine kurulmuştur. Kuz dağları ile Çataltepe arasında, yukarıdan bakılınca kasabaya benzeyen bu şirin belde Anadolu’nun diğer şehirleri gibi her sabah hayata uyanır, akşama kadar çabalar, didinir, gecenin bir vaktinde de sessizliğe gömülür ve bir sonraki günü bekler. Burada da diğer yerlerde olduğu gibi insanlar işinde gücündedir, burada da diğer yerlerde olduğu gibi hayat bir müddet sonra rutine biner, doğaya eşlik eden insanlar da o tekdüze yaşamı inceltmek için bazen şehrin........

© Milat