Her şeyin daha kötüye gittiği bir dünyada yaşıyoruz. Nereden geldiği bilinmeyen olabildiğince yüzeysel, köksüz ama bir o kadar da nobran sayısız tazyikin altında dünya hızlıca irtifa kaybediyor, onunla birlikte insan da insanlık da bulunduğu konumdan aşağı çekiliyor. Bilincin kanatları üzerinde yükselen insanlığın ortak değerleri artık hayatın göz hizasında değil. Felsefenin derinliğinden, sanatın kapsayıcılığından, edebiyatın coşkusundan yükselen müziğin sesi ablak suratların, sert potinlerin çıkardığı gürültü tarafından emiliyor. Güzel şarkılar yerini kaba saba marşlara, ciddi söylemler yerini küçültücü önyargılara, iyi niyetler yerini ölümcül tehditlere bıraktı. İnsanlık yükseldiği yerden hızlıca aşağı, hem de insanın üstüne düşüyor.

Kanonik söylemler devri ne yazık ki çoktan kapandı. Ne Eflatun ne Aristo ne İbn-i Arabi ne Farabi ne Descartes ne de hatta Kant’ın insanlık yürüyüşüne çizdiği rotalar kaldı. Büyük bir düşün tam ortasından uyandırıldık, hep birlikte idam sehpasına yürüyor, yürütülüyoruz. Hem katil hem kurban hem cellat hem mahkum olarak pusulası şaşmış bir halde, yorgun argın ama çoğunlukla da şuursuzca dünyanın, devasa evren içindeki o tek ışığın, tek cennetin yok oluş ateşini yakmak için sıraya girmiş; kimimiz elinde kibrit, kimimiz o kibriti çakmak için sabırsızca bekleyen irade, kimimiz o ateşin içine her an atılmaya teşne, kimimiz sıranın kendisine geleceğinin farkında olmayan ahmak ama hepimiz, hepimiz elbirliğiyle bu büyük yol oluşa doğru savruluyoruz. Bin emekle, yedi kıta beş iklimden getirilen düşüncelerin harmanlanmasıyla yetiştirilen bu ağacın, bu insanlık ağacının tek bir kösnül darbeyle yere düşürülmesine şaşmamalı. Kırk akıllının yükselttiği binanın tek bir deli tarafından yerle bir olmasından daha doğal ne var? Ve elbette akıllılarımızı bağlayıp delilerimizi ortaya salınca, vicdanlarımızı susturup öfkelerimizi püskürtünce dünyanın da yapabileceği bir şey kalmıyor. Bize de kala kala bu trajedinin son perdesini hüzünlü, şaşkın gözlerle seyretmek........

© Milat