Ahmet Şevki Şakalar Uzam yayınlarından Eylül 2024’te çıkan kitabı Bahtiyar Yokuşu’nu zarif bir imza ile göndermiş, teşekkür ederim. 112 sayfa ve on beş öyküden oluşan eser geniş evlerin çerçevelediği sakin bir sokağın bulunduğu kapak görseliyle iç açıcı. Kitap “Bu dünyaya ait olmayan, alışamayan adama, babama…” ithafıyla da hayli çarpıcı. Bahtiyar Yokuşu’ndan çıkmaya başladığım anda büyülü bir dünya kucakladı beni: çocukluğumuz... Yokluk ve darlıkta da bereketin birbirine yakın aile fertleri arasından taştığı, yalnız ve büyük odalarımızda çoğalttığımız yabancılığın yer yataklarındaki çocukluğumuzu örtmeye çalışan o fıkır fıkır tebessümle yer değiştirmediği zamanlar... Kitabın ilk hikâyesi “Cazı Garısı” şiirsel betimlemelerle süslenmiş ise de bu ilk hikâyede karşılaştığım üslûbun içe dolan sıcacık bir akıcılığı var. “Cadı Garısı” çocukluğumuzun korkulu rüyalarını yeniden hatırlatıyor ama “her misafirden sonra ayrı bir koku biriktiren” ve ismine hatıra denilen misafir odasıyla, “hayatımızın birçok neşeli ve kırık makamına eşlik etmiş eski bir saz”a benzetilen oturma odasıyla, “biraz utanmak, biraz adanmak, biraz susmak, biraz da yarasını saklamak” olarak duyumsanan anneyle ve “kız çocuklarının çalınmamış rüyaları, anamın sakladığı ağlayışı, babamın yorgunluğu” üzerinden okunan hayat tasviri ile yoğrulurken içi sarıp sarmalıyor.

Kitabın ikinci metni “Altı Vesikalık Fotoğraf Lütfen” de de “on bir yıl kimliksiz yaşayan” topraklı bir çocuğun bakış açısından köyden ilçeye inen uzanan bir yolda yürüyor, Foto Hayat’taki fotoğraf serüvenine şahit tutuluyorsunuz. Anadolu’nun kalbe dokunan samimiyeti umut, heyecan, öfke gibi soylu duygularla çıkartılıyor ortaya… Ahmet Şevki Şakalar toprağa sımsıkı tutunmanın........

© Milat