Samimiyetin kaybolduğu, her şeyin yapmacık ve mesafeli yaşandığı bir çağın şahitleriyiz. Eski samimiyetimiz yok. Komşuluk, iş-okul arkadaşlığı, dostluk… Hatta tabiatla, hayvanlarla olan ilişkilerimiz de öyle. Dünya içerisindeki bütün ilişkilerimizde artık daha mesafeli davranıyoruz. Bu mesafenin sınırlarını ise çıkar ilişkileri, toplum baskısı, dinin anlaşılamaması gibi unsurlar belirliyor.

İnsan kendine dahi samimi değil. Örneğin, insanın sosyal bir varlık olmasının, onun diğer insanlarla samimi ilişkiler kurmasını gerektirmediği, sosyal olma ihtiyacının sanal olarak da giderebileceğine olan inanç bu samimiyetsizliğin bir göstergesi.

Yaşadığımız çağın modern araçları, insanın aslına ve özüne kasteden yapısına rağmen bu hâkimiyeti nasıl sağladı bilmiyoruz ve bu hâkimiyetin, insanın temel özelliklerinden birini daha yavaş yavaş yok etmeye başladığının farkında değiliz. Şikâyetçi olduğumuz şey, samimiyetin sessizce ortadan kayboluşu. İlginç olan, sessizce ortadan kaybolan samimiyetin yokluğunu hayatımızı sürdürürken hissetmiyor oluşumuz. Elbette yokluğunu hissetmediğimiz her şeyin varlığına özlem duymamız gerektiği........

© Milat