Bin yıl da yaşasak nihayet ömür bitiyor. Günü gelince sevdiklerimizi, işimizi gücümüzü, sahip olduğumuz her şeyi geride, hayallerimizi yarım bırakarak kalkıp gidiyoruz.

Dünya, fani bir gerçektir. Tek gerçekliği de bu, sonlu olması. Yani dünyanın da bir ömrü var. Lezzetinin de öyle. Dünya, geçici bir tat, gam ve çile.

Ölümle birlikte bütün ünvan ve payeler, mal ve makamlar, her şey ölümle sıfırlanıyor ancak insan öleceğini bile bile dünyaya sahip olmanın kavgasını veriyor. Yenileceğini bile bile…

Şu da bir gerçek; dünya fani olanla, ebedi olanın güzergahında bir yerde. Geçici bir durak. Bir anlığına oyalanıp sonra kalkıp yoluna devam ediyorsun. Yani dünya bir

solukluk nefes, bir an… Üstad Necip Fazıl’ın deyimiyle, “hayat mı, püf desen kopacak iplik.” İşte bu kadar…

Bir başka deyişle dünya ödünç alınmış bir hayat. Zamanı gelince verene emaneti teslim........

© Milat