Sevgili okurlarım bazı insanlar (!) ne kimseyi görüyorlar, ne kimseyi duyuyor… Böyleleri kendilerine has bir dünya kurmuş durumda ve sanki yerkürede kendilerinden başka bir kimse yok gibi.

Şair en güzel özetlemiş: “İnsanlar, hangi dünyaya kulak kesilmişse öbürüne sağır” (İ. Özel)… Böyleleri diğer insanların sevinçlerine, üzüntülerine kapıları sıkıca kapatmışlar… Bunlar sevilen bir şarkımızın güftesini kendilerine kılavuz edinmişler: “Bir başka sevgiye yer yok benim dünyamda / Bir dünya yarattım yalnız ikimiz için/ Orda tüm sevgiler yalnız ikimiz için…”

Özel bir dünya kurmak ve arzulanmak…

Bu durum gerçek hayatta diğer insanları, toplumun diğer kesimlerini olumlu/olumsuz yönleri ile anlamada önemli engel teşkil etmektedir.

Şöyle ki yönetenler yönetilenleri, üstler astları, yukardakiler aşağıdakileri, öğretmenler-öğrencileri, öğrenciler-öğretmenleri vs. vs. her biri diğerinin kendini veya sorunlarını anlamadığından şikâyetçi olmaktadır…

Elbette bunların çok farklı örneklerini çevremizde görmek mümkün… Gerçek olan aşağıdaki diyaloglardan bir kaçını sizlerle paylaşacağım:

Faydasız uğraşı

Bir işadamı ile bir yazar karşılaşır ve sohbete başlarlar… Aralarında geçen konuşmanın bir kısmı şu şekildedir:

İşadamı: “Bu tesisleri kurmak kolay........

© Milat