Suriye’de elli yıldan fazla hüküm süren Baas diktatörlüğünün yıkılışına hepimiz çok sevindik. Halkın farklı inanç ve görüşte de olsa meydanları doldurup sevinç gösterileri yaptıklarına şahit olduk. Yorulmuş bunalmış, bıkmış insanların üzerlerinden tonlarca yük kalkmış gibi rahatladıklarını görmüştük.

Zindanların boşaltılması, geriye dönüşlerin başlaması mutluluk vericiydi. Siyasi alanda da yeni bir yapılanmanın inşa edilmeye çalışılması bizler açısından dikkatle ve umutla takip ediliyordu. Geçmişi itibariyle üzerinde çokça soru işaretleri olmasının gayet normal olduğu yeni bir lideri de vardı artık Suriye’nin… Feshedilmiş olsa da, yeni başkanın lideri olduğu örgütüyle sorunlar yaşamış kesimler de bulunuyordu. Tüm bunlara rağmen ona ve yeni yönetime inanmak istiyorlardı.

İnsanlara yeni fırsatlar vermemek, sürekli geçmiş bagajları ile yargılayıp mahkûm etmek pek de insaflı bir yaklaşım değildi. Hayata dair okuma ve yorumlama yaparken hikmete bağlı gelişim ve yapılanma içerisinde bulunmak bir erdemdi aslında…

Gerek yönetimin pozitif mesajları, gerekse halkın iyimser yaklaşımları Suriye adına umutlanmayı gerekli kılmaktaydı.

Ama en başından herkesin görebildiği riskler ve endişeler de yok değildi… Devrik Baas rejiminin yüzlerce, hatta binlerce gönüllü işkencecisi ortalarda yoktu. Onlara örtülü-açık destek vermiş bir o kadar hatta daha fazla sempatizan kesim de sessizliğe........

© Milat