İnsan, huzuru kimi zaman bir kuşun kanadında süzülen ahenkle, kimi zaman dua cümlelerinin derin manasında, kimi zamansa gönlünün en saklı köşesinde yankılanan bir hissedişte bulur. Çünkü huzur, insanın yaradılışına nakşedilmiş en derin arayış; vuslat ise ancak gönlün sahibine teslimiyetiyle mümkün olan en büyük saadettir.

Gönül, Allah’ın evidir ve o kalbin gerçek sahibi, yalnızca O’dur. Kalbini O’na açan, dünyaya köle olmadan yaşamanın sırrını öğrenir. Dünyevî nimetlere bağlanmadan, onların geçiciliğini idrak eden kişi, kalbini asıl vuslata hazırlamış olur. Bu vuslat, gönlü dünyevî tortulardan arındırmakla başlar. İşte o vakit bayram, takvim yapraklarında gelip geçen bir gün olmaktan çıkar; ruhu saran, insanın her ânına sirayet eden bir şölene dönüşür. Bayram, yalnızca ellerin değil, kalplerin birleştiği, gözlerin değil, ruhların kucaklaştığı bir diriliştir.

İnsanı en çok yoran, yükü en ağır kılan şey, görünmez bağlardır. Korkular,........

© Milat