Güven ve söz vermekle ilgili olarak unutulan hassalarımızdan bahseden bir yazı kaleme almayı düşündüm.Ahlaki değerlerimizin örselendiği ve adam satmanın yaşandığı bu günlerde hissiyatımızın sesini anlatalım dedik!..

İnsan hayatı, bazen ince bir iplik gibi gerilir. Bir tarafta vicdanın sesi, diğer tarafta menfaatin aldatıcı fısıltıları… Bir yol ayrımına geldiğimizde, kimi içindeki teraziyi bozar ve kazandığını sanarak kaybeder. Kimi ise doğruluğun çetin ama onurlu yolunu seçer ve ardında silinmez bir iz bırakır.

Güven, öyle bir hazinedir ki kaybedildiğinde ne servetle ne de özürle yerine konulabilir. Ahlâkla taçlanmamış bir kurnazlık, aslında insanın kendini kandırmasından ibarettir. Dostluklarda da böyledir bu; bir kez güvenini kırdığınız bir dost, bir daha size eskisi gibi bakmaz. Güven, toprak gibidir; ne ekerseniz onu biçersiniz.

İnsanı yücelten unvanı değil, sözünün doğruluğudur.........

© Milat