Geçtiğimiz günlerde bir zamanlar sesi ile insanımızın kalplerinde yer tutan Kani Karaca’dan Tâhirü’l-Mevlevî’nin sözlerini yazdığı bir ilahi dinledim. Şiirin mısraları, insanın Rabbi huzurundaki mahcubiyetini ve pişmanlığını güçlü bir şekilde ifade eden derin bir yakarış niteliğinde.

Şair, ilahi huzura eli boş gidilmeyeceğini ancak kendisinin de hayırlı ameller yerine günahlarla yüklü olarak geldiğini dile getirirken “Eli boş gidilmez gidilen yere” diyerek, bir yere eli boş gitmenin uygun olmayacağını belirtiyor. Burada ima edilen yer, Allah’ın huzurudur. İnsan, Rabbi’ ne ibadet, salih amel ve hayır ile gitmelidir. Ancak kendisinin bu idealin uzağında olduğunu itiraf ile “Rabbim boş gelmedim ben suç getirdim” mısraı ile bir iç muhasebe yapıyor. Allah’a eli boş gitmediğini ama getirdiği şeyin hayır değil, suç olduğunu söylüyor. Yani günahlarını, hatalarını, eksikliklerini getirdiğini itiraf ediyor. Bu ifade, kulun kendi acziyetinin farkında olmasını ve tövbe kapısını çalmaktan başka çaresi........

© Milat