Dolmabahçe’nin ağır ve kalın perdeleri kapalıydı.

Koridorda herkes için sessiz ve endişeli bir bekleyiş sürüyordu.

Salih Bozok, her zamanki gibi kapının önünde nöbetteydi.

İçeriden doktorların çaresiz fısıltıları geliyordu.

Bir an dışarı çıkan doktorlardan biri yorgunlukla oracıktaki sandalyeye oturuverdi. Salih Bey umutla doktorun gözlerine baktı. O sessizliği bozan doktor, bir an tereddütle Salih Bey’e döndü:

— “Salih Bey… Hiç kıskanmıyor musunuz? Bu kadar büyük bir adamın yanında yaşamak… Yani insan bazen içinden geçirmez mi?”

Salih Bozok bir süre sustu. Derin bir nefes çekti. Pencerenin ardında duran Boğaz’a baktı, sonra sessizce cevap verdi:

— “Ağrı Dağı’nı kıskanabilir misiniz? Ya da gökten geçen bir bulutu? Ya da denizi? Mustafa........

© Milat