Vasıta çoğaldı ve imkânımız arttı. Birçok yere yetişebiliyoruz ama önceliklerimizi doğru belirlemekte zorlanıyoruz. Kıymetli olanı ya ihmal ediyoruz ya tehir.

Her yere yetişme düşüncesi zamanla bizi yoruyor, usandırıyor, bezginlik oluyor. Değerli olan çok şey anlamını yitiriyor.

Hayat ıskalamaya gelmiyor. Bilhassa büyük şehirlerde daha kısa zamanda yapılabilecek her şey çok uzuyor ve haddinden fazla bizi yoruyor. Çok değil belki bir asır öncesine kadar birkaç günde ulaşılabilecek yerler şimdi birkaç saatte katedilebiliyor. Aynı gün içerisinde bile imkân dahilinde birkaç toplantıya veya mesafeye bakılmaksızın birkaç yere yetişme imkânı söz konusu olabiliyor.

İnsan, arzuları sonsuza uzanan bir varlık. Bitmek tükenmek bilmeyen bir iştaha kapılan insan, biteviye devam eden işlerin girdabına düşmüşse çok şeyi ihmal ediyor. Sosyal bir varlık olan insan birçok ilişki ile bu döngüyü devam ettirebiliyor ancak insanın bu denli meşguliyeti kendi iç dünyasını unutturabiliyor. Hep dışa dönük yaşıyorsak, bu durumda iç dünyamızın derin vadilerinde, hayalimizin sonsuz sınırlarında ne kadar gezebiliyoruz?

İnsan yüksek kapasiteli iş makineleri ile yollar açabiliyor, tüneller açabiliyor. Kendi iç dünyamızı genişletmek için derin tefekkürümüzü ne kadar artırabiliyoruz? Sanırım burada kaybediyoruz. Kaybetme noktamız burası. Burada durup bir mukayese yapmak, bir muhasebe yapmak zaruri hâle geliyor. Ancak yine burada başka unsurlar devreye giriyor. Yüzümüzü........

© Milat